Parafia Zaczarnie

Wspaniałą tradycją kościoła są odprawiane Msze Święte Gregoriańskie za zmarłych.

Zwyczaj odprawiania Mszy Świętych gregoriańskich przetrwał do naszych czasów, a Kościół w swoich dokumentach aprobował go. Aprobata ta była wyraźna, a nie tylko milcząca. I tak np. Sobór Trydencki potwierdza sensowność sprawowania Eucharystii za zmarłych: Gdyby ktoś mówił, że Msza jest tylko ofiarą pochwalną i dziękczynną lub jedynie pamiątką ofiary złożonej na krzyżu, a nie przebłagalną; albo że pomaga wyłącznie przyjmującemu [Komunię] i nie powinna być składana za ży­wych i umarłych, za grzechy, kary, zadośćuczynienia ani w innych potrzebach – niech będzie wyklęty (Sobór Trydencki, Sesja 22: l/B. Nauka i kanony o Najświętszej ofierze mszy świętej, w: Dokumenty soborów powszechnych, t. IV, Kraków 2004, s. 647). W dokumentach tego soboru znajdujemy także wypowiedzi odnoszące się wprost do Mszy gregoriańskich. Przy omawianiu różnych nadużyć dotyczących należnej czci dla Ofiary Mszy wspomina się o zwyczajach towarzyszących Mszom gregoriańskim (Por. Sobór Trydencki, Dokumenty po sesji 21, w: Dokumenty soborów powszechnych, dz. cyt, s. 630, 633; tamże, Sesja 22: II. Dekret o odprawianiu mszy świętej, s. 651). Choć w tych dokumentach nie ma wyrażonego stanowiska wobec tych Mszy, to jednak samo ich wspomnienie świadczy o ich aprobacie przez najwyższą władzę kościelną. W wielu późniejszych orzeczeniach ta aprobata jest już wyrażana wprost. Ponieważ nagromadzone opinie teologów i kanonistów w sprawie odprawiania gregorianek budziły wątpliwości, 24 lutego 1967 roku ówczesna Kongregacja Soboru wydała – z polecenia papieża Pawła VI – deklarację, w której uregulowała dyscyplinę kościelną mającą obowiązywać przy odprawianiu Mszy gregoriańskich (Por. Sacra Congregatio Concilii, Declaratio de continuitatae celebrationis missarum tricenarii gregoriani, 24 februarii 1967, AAS 59 (1967), s. 229-230. Tekst polski w: Posoborowe prawodawstwo kościelne, 1.1, z. 1, Warszawa 1968, s. 217). Zgodnie z normami tam zawartymi gregorianka może być przerwana, ale tylko z racji nieprzewidzianej przeszkody, np. nagłej choroby, albo z powodu innej rozumnej przyczyny, np. Mszy Świętej pogrzebowej lub za nowożeńców. W ten sposób przerwana gregorianka – wyjaśnia deklaracja – ma z woli Kościoła te same owoce wstawiennicze, jakie dotychczas przypisywała jej praktyka Kościoła i pobożność wiernych. Po ustaniu przeszkody odprawiający gregoriankę kapłan ma obowiązek dopełnienia jak najszybciej trzydziestu Mszy Świętych. Ważność tej dyspozycji podkreśla także fakt, że Kongregacja Soboru zobowiązała ordynariuszy do czuwania, by nie dochodziło w tej materii do nadużyć. Aplikowana Msza Święta za osobę zmarłą ma na celu wstawiennictwo u Boga za tę osobę, by wyprosić u Niego uwolnienie jej od kary za grzechy, czyli zbawienie. Mszy gregoriańskiej od samego początku towarzyszyło mocne przekonanie wiernych o szczególnej jej skuteczności dla zmarłych cierpiących w czyśćcu (Por. Sacra Congregatione Indulgentiarum, De Gregoriano Missarum Tricenario, 24 augusti 1888, AAS 21 (1888), s. 254-256). Każda sprawowana za zmarłą osobę Eucharystia ma taki właśnie skutek, jednak w przypadku omawianych tutaj Mszy Świętych mamy do czynienia tylko z przekonaniem wiernych, które wskazywało zawsze na szczególną ich skuteczność. Wymagana liczba trzydziestu Mszy nie może być nigdy uważana za gwarancję wybawienia od pokuty po śmierci, ale Msze gregoriańskie mogą być podstawą nadziei na szczęśliwy los wiernych zmarłych. Ostateczna bowiem skuteczność tych Mszy i zbawienie człowieka zależą od Pana Boga. Kościół nie przypisał im żadnych przywilejów i odpustów, ale od czasów św. Grzegorza Wielkiego ocenia pozytywnie zaufanie, jakie wierni w nich pokładają. Owszem, każda Eucharystia ma wartość nieskończoną (Por. Jan Paweł II, Encyklika Ecclesia de Eucharistia. O Eucharystii wżyciu Kościoła, 17 kwietnia 2003, nr 11), ale to nie znaczy, że wystarczyłoby sprawować tylko jedną Mszę Świętą za daną zmarłą osobę. Wielość Mszy daje osobie zamawiającej większa pewność zbawienia jej zmarłego bliskiego, a także świadczy o trosce o jego życie wieczne. Skoro Eucharystia jest „sakramentem miłości” (Benedykt XVI, Adhortacja apostolska Sacramentum Caritatis. 0 Eucharystii, źródle i szczycie życia i misji Kościoła, 22 lutego 2007, nr 1), to czy można tę miłość wyrazić tylko w jednej sprawowanej Eucharystii? Czy miłość nie wymaga dawania ciągłych dowodów? Czy miłość kończy się wraz ze śmiercią i pogrzebem bliskiej osoby? Te retoryczne pytania wydają się potwierdzać sensowność praktyki Mszy Świętych gregoriańskich.

Podsumowując, Msze gregoriańskie to trzydzieści Mszy Świętych sprawowanych nieprzerwanie przez trzydzieści dni za jedną zmarłą osobę (nigdy za wielu zmarłych) przez jednego bądź wielu kapłanów. Przerwanie ciągłości trzydziestu dni możliwe jest tylko w nadzwyczajnych sytuacjach i domaga się natychmiastowego uzupełnienia tej liczby Mszy Świętych, gdy ustanie przeszkoda powodująca przerwę. Według wiary wiernych, potwierdzonej przez Kościół liczny­mi dokumentami, Msze te są najbardziej skutecznym sposobem modlitwy za osoby, które potrzebują oczyszczenia po śmierci. Z tego właśnie względu praktyka taka winna być zachowywana i polecana.

W kończącym się roku kalendarzowym z naszej wspólnoty odeszło do wieczności   13 parafian. Podobnie jak w roku ubiegłym na prośbę ordynariusza diecezji Elbląskiej ks. bpa Jacka Jezierskiego z inicjatywy  naszego ks. proboszcza za zgodą najbliższej rodziny zostały przekazane dla kapłanów tejże diecezji do odprawienia następujące Msze Święte Gregoriańskie za zmarłych parafian:

1. śp. Bronisławę Łakoma (4 Msze Święte Gregoriańskie)
2. śp. Henryka Borzęckiego
3. śp. Zygmunta Sobarnia ( 2 Msze Święte Gregoriańskie)
4. śp. Lilę Węgrzyn
5. śp. Zofię Kołodziej ( 2 Msze Święte Gregoriańskie)

Również inni misjonarze odprawiali za naszych zmarłych następujące Msze Święte Gregoriańskie:

1. śp. Lilę Węgrzyn (księża Chrystusowscy – Anglia)
2. śp. Zofię Kołodziej (księża Chrystusowscy – Anglia)
3. śp. Bronisławę Łakoma ( księża z Domu Księży w Tarnowie)
4. śp. Teresę Jeż oraz 20 Mszy Świętych za śp. Kazimierza Marek i śp. Henryka Stelmach ( o. Kombonianie)
5. śp. Teofilę Skicką (20 Mszy Świętych odprawianych przez o. Bertina Kabongo ze Zgromadzenia Misjonarzy Werbistów)

Łącznie w tym roku za naszych zmarłych parafian zostało odprawionych  14 Mszy Świętych Gregoriańskich.

Składamy serdeczne „Bóg zapłać” najbliższym rodzinom naszych zmarłych za ich ofiarowanie.