Dnia 19 czerwca 2025 roku w kościele przeżywaliśmy Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa (Boże Ciało). Jest to szczególny dzień wdzięczności Chrystusowi, za największy Jego dar – Sakrament Eucharystii. Kościół od samego początku głosił wiarę w realną obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Chrystus ustanowił Najświętszy Sakrament podczas Ostatniej Wieczerzy. Opisali to trzej Ewangeliści: Mateusz, Marek i Łukasz oraz św. Paweł Apostoł.
HISTORIA USTANOWIENIA UROCZYSTOŚCI BOŻEGO CIAŁA
OBJAWIENIA ŚW. JULIANNY Z CORNILLION
Uroczystość Bożego Ciała jest uczczeniem Boskiego Ciała i Krwi Chrystusa. Pomysłodawczynią tej Uroczystości jest ŚW. JULIANNA Z CORNILLION (1193-1258). Była ona przełożoną sióstr augustianek w Mont Cornillion koło Liege. W 1245 roku św. Julianna doznała objawień, w których Chrystus zapragnął aby ustanowiono dzień, w którym cały Kościół obchodziłby Uroczystość Jego Ciała i Krwi. Zażyczył sobie także aby był to czwartek po Uroczystości Trójcy Przenajświętszej. Dlaczego Czwartek? Otóż dlatego iż to właśnie podczas ostatniej wieczerzy w wieczerniku, w Wielki Czwartek Chrystus ustanowił sakrament Eucharystii, ofiarując swoje mistyczne Ciało i Krew.
PIERWSZA PROCESJA EUCHARYSTYCZNA
Biskup Liege Robert po dokładniejszym zbadaniu objawień św. Julianny postanowił spełnić życzenie Jezusa. W 1246 roku odbyła się pierwsza procesja Eucharystyczna. Jednakże w tym samym roku umiera biskup Robert, a wyższe duchowieństwo i teolodzy Liege potępili ten typ okazywania Chrystusowi czci i niemal nie oskarżyli Julianny o herezje oraz przenieśli ją karnie na inną placówkę na prowincji. Jednak na skutek interwencji archidiakona katedry w Liege, Jakuba który przedstawił sprawę kardynałowi Hugo, z powrotem zatwierdzono ten zwyczaj. Ten sam archidiakon, Jakub w 1251 roku poprowadził po raz drugi uroczystą procesję ulicami Liege. Co ciekawsze, archidiakon ten został za niedługo papieżem i przyjął imię Urbana IV. On też zatwierdził i wprowadził do Rzymu to święto, po cudzie Eucharystycznym w Bolsenie (Włochy).
CUD EUCHARYSTYCZNY
W 1263 pielgrzymujący do Rzymu ksiądz Piotr z Pragi zatrzymał się w Bolsenie. W czasie odprawiania Mszy św. Hostia w jego rękach zaczęła krwawić. Natychmiast pokazał to przebywającemu w Orvieto papieżowi Urbanowi IV, który wziął korporał, umieścił go w relikwiarzu w katedrze w Orvieto i ogłosił, iż miał miejsce cud eucharystyczny. Cud ten wpłynął na ogłoszenie w 1264 nowego święta: Święta Ciała i Krwi Pańskiej (“Bożego Ciała”). Urban IV korzystając z obecności św. Tomasza z Akwinu na dworze papieskim polecił mu opracowanie tekstów liturgicznych na tą uroczystość. Stąd się też wzięła pieśń, którą znamy do dzisiaj: “Przed tak Wielkim Sakramentem…”.
BOŻE CIAŁO NA ZIEMIACH POLSKICH
W Polsce z procesją Bożego Ciała spotykamy się już w XIV wieku w Płocku i Wrocławiu. W wieku XVI do Polski przychodzi zwyczaj który notabene przybył z Niemiec, a chodzi dokładniej o tradycję czterech ołtarzy przy których są czytane cztery ewangelie. Od dawna jest znany też zwyczaj, że do kościoła na czas Oktawy Bożego Ciała przynoszono wianki z ziół i ziemię z pól. Po zakończonej oktawie brano ziemię i kładziono na polach prosząc Boga o dobre plony, a wianki wieszano na ścianach domostw. Wianki te miały ciekawe zastosowanie. Otóż gdy zmarł jakiś domownik wianki te kładziono mu pod głowę. Zmielone także zioła z tychże wianków podawano z wodą chorym zwierzętom aby przywrócić je do zdrowia.
W naszej parafii uroczystej Mszy Świętej o godzinie 1000 przewodniczył ks. proboszcz Robert w asyście ojców: Marka i Andrzeja ze Zgromadzenia Misjonarzy Werbistów.
Po zakończeniu Mszy Świętej, wyrazem naszego uwielbienia Pana Jezusa, który pozostał z nami pod postacią chleba i wina była procesja do 4 ołtarzy polowych. Zostały one pięknie przygotowane przez wyznaczonych mieszkańców Partuł Lisiogórskich (3 ołtarze) oraz strażaków (po raz pierwszy w historii koło remizy). Składamy im serdeczne „Bóg zapłać”. Dziękujemy także strażakom za dopilnowanie porządku na drodze publicznej i asystę podczas procesji, wszystkim niosącym obrazy, feretrony, dziewczynkom sypiącym kwiatki i małym chłopcom dzwoniącym, dzieciom pierwszokomunijnym, panu organiście, panu kościelnemu oraz liturgicznej Służbie Ołtarza.
Zróbcie mu miejsce, Pan idzie z nieba,
Pod przymiotami ukryty chleba.
Zagrody nasze widzieć przychodzi,
I jak się Jego dzieciom powodzi.
Otocz Go wkoło, rzeszo wybrana.
Przed twoim Bogiem zginaj kolana!
Pieśń chwały Jego śpiewaj z weselem
On twoim Ojcem, On Przyjacielem!
Nie dosyć było to dla człowieka,
Że na ołtarzu co dzień go czeka:
Sam ludu Swego odwiedza ściana.
Bo nawykł bawić między ziemiany.
Uścielajcie Mu kwiatami drogi,
Którędy Pańskie iść będą nogi.
Okrzyknijcie to na wszystkie strony:
„W środku nas idzie Błogosławiony!”
